ไม่เหมือนเดิม

สัมผัสเม็ดทราย
ด้วยสองเท้าเปลือยเปล่า
ปล่อยทิ้งไว้เหลือเพียงความทรงจำ

ไม่ทันตั้งตัว
เกลียวคลื่นค่อยๆกลืนร่องรอยนั้น

เวลาผ่านไป

ผืนทรายที่ถูกย่ำเหยียบ
รอยเท้าที่แตกต่าง

อะไรที่เคยหายไป
ไม่เคยกลับมาเหมือนเดิม

สัมผัส

บางครั้ง

เคยคิดว่า 

สิ่งที่ประดิษฐ์

มันช่างดูสวยงาม
และน่าหลงใหล

.
แต่บางครั้ง
กลับมาคิดได้ว่า

สิ่งที่ปราศจากการประดิษฐ์

มันทำให้รับความรู้สึกได้มากกว่า

เศร้า
ดีใจ

สุข
ทุกข์

หยาบ
ละมุน

ทุกอย่างมันช่างตรงไปตรงมา

.
ใครๆก็เข้าถึง
ใครๆก็สัมผัสได้

.